Przeciwnicy osiedli zamkniętych zarzucają im to, że stanowią niedostępne enklawy, izolujące mieszkańców od otoczenia. Zwolennicy spokoju widzą w nich natomiast doskonałe rozwiązanie. Całodobowa ochrona i nowoczesne systemy monitoringu pozwalają im czuć się bezpiecznie. Pracownicy ochrony kontrolują bowiem, kto wjeżdża lub wchodzi na teren osiedla. Mieszkańcy mogą też liczyć na pomoc w przypadku niespodziewanych problemów. Nie zdarzają się tu sytuacje, że do drzwi zapuka akwizytor lub nieproszony gość. W przypadku zagrożenia ochrona wezwie grupę interwencyjną czy policję.

Antagoniści twierdzą, że to przykład snobizmu. Osiedli strzeżonych „nie lubi” też pogotowie i straż pożarna, bo takie zabudowanie terenu utrudnia dojazd do miejsca wypadku. To rozwiązanie podwyższa oczywiście koszty przyszłego mieszkania i to sporo. Socjolodzy twierdzą, że strzeżone osiedla tworzą nowy, prywatny świat, który staje się coraz bardziej wyizolowany z życia społecznego. Wskazują na rozpad więzi sąsiedzkich i segregację społeczeństwa.

Zaletą osiedli strzeżonych są czyste i zagospodarowane w przemyślany sposób dziedzińce. Często znajdują się na nich ławeczki, miejsca do siedzenia wśród zieleni, a nawet elementy wodne. Nieodłączną częścią zamkniętych osiedli są także specjalnie urządzone place zabaw dla dzieci. To duża wygoda dla rodziców, którzy mogą być spokojni o swoje pociechy.

Wzrost poczucia bezpieczeństwa w naszym kraju potwierdzają badania przeprowadzone w 2007 r. przez CBOS. Wynika z nich, że 81 proc. Polaków czuje się bezpiecznie w swoim miejscu zamieszkania. Wcześniej taki pogląd wyrażała mniej niż połowa badanych. Być może wpływ na tę zmianę ma powstawanie coraz większej liczby osiedli strzeżonych. Prekursorem budowy tego typu osiedli są Stany Zjednoczone. Od lat osiemdziesiątych stanowią jedną trzecią wszystkich budowanych tam zespołów mieszkaniowych.